Boos!

Suusje van 9 is boos, heel boos. Ze doet lelijk naar mamma, schreeuwt tegen haar broertje en schopt en slaat andere kinderen op school. 4 jaar geleden is mamma gescheiden, alles is in goede harmonie gegaan. Er is goed contact met pappa, de kinderen gaan om het weekend naar hem toe. Beide ouders hebben een nieuwe partner en pappa heeft een jaar geleden een baby gekregen met zijn nieuwe vrouw. Alles is goed gecommuniceerd naar de kinderen, er leek geen vuiltje aan de lucht. Maar nu is Suusje boos en ze wil er niet over praten, ze is gewoon boos!

En nu is ze hier, bij de paarden. We staan in de bak, allemaal leuke spulletjes in bakken, de paarden staan in de buurt. Ze wil niets, niet in de bakken kijken, niet naar de paarden en vooral niet praten, dat zegt ze meteen. Oké zeg ik, en ga zitten in het zand. Ze blijft staan waar ze staat. Kolby komt er aan en gaat vlak bij mij in de buurt liggen, hij zucht diep. Budda komt dichterbij en kijkt haar nieuwsgierig aan. “Waarom kijkt dat paard naar mij?” vraagt ze. Ik zeg dat ik het niet weet en vraag of zij een idee heeft. Nee dat heeft ze niet. Ze staart terug naar Budda. “Ik vind het stom dat dat paard zo kijkt” zegt ze. Ik vraag haar wat ze zou willen doen daaraan. “me omdraaien” zegt ze. “Dat is prima, doe maar” zeg ik. Ze draait zich om met haar rug naar Budda. Ze staan wel 5 minuten daar, dan draait ze haar hoofd om te kijken wat Budda doet. Die staat er nog net zo. “is Budda boos dat ze daar blijft staan?” vraagt ze. Ik vraag haar of ze denkt dat Budda boos kijkt. Ze draait zich om en kijkt eens goed. “nee” zegt ze. Ik vraag haar hoe boos er uit ziet volgens haar. Ze trekt een gezicht waar ik bang van wordt. “oeh, ja” zeg ik “dat ziet er inderdaad boos uit, nee zo kijkt Budda niet geloof ik” Budda doet een stap dichterbij. “Hé” zegt ze “waarom komt ze nu?” Ik zeg dat ik het niet weet, weet zij het misschien? “nee, dat hoort niet” zegt ze. Ik vraag haar of ze wil vertellen wat er niet hoort. “als ik boos ben mag je niet dichterbij komen” Budda loopt op haar af en legt haar hoofd op haar schouder. Eerst staat Suusje als versteend, dan begint ze ineens heel hard te huilen. Ze slaat haar armen om Budda heen en huilt in haar manen, ze huilt met diepe uithalen. Ik sta op en kom naast haar staan en vraag haar of ze eigenlijk verdrietig is en niet boos. “ja, heel verdrietig” zegt ze “en alleen Budda heeft dat gezien, die kwam toch, ook al keek ik boos” “wat goed van haar” zeg ik.

We pakken borstels en gaan Budda borstelen, ondertussen verteld ze over haar grote verdriet.